Lekkie kłucie w dołku było znakiem, że wykonaliśmy skok. Niektórzy w
takim momencie wymiotują - jeżeli dostali zaświadczenie zdrowotne po
protekcji, albo za łapówkę. Pozostali musieli przejść uczciwe badanie w
Instytucie Medycyny Kosmicznej w Walimiu. Tak. Wszyscy myśleliśmy, że
opuścimy zatrutą kłamstwem i korupcją Ziemię, i otworzymy nowy rozdział w
dziejach ludzkości - czysty, nieskalany wadami natury ludzkiej. Byliśmy w
końcu elitą, od dzieciństwa szkoleni do eksploracji pozaziemskiej. Nasi
rodzice zastawiali swoje domy, brali ogromne kredyty, żeby tylko wkręcić nas
do ekskluzywnych Szkół Dalekiego Zwiadu Kolonialnego. Plany były wspaniałe
- a wyszło jak zawsze.
Zaczęło się jeszcze na Ziemi. Lewe kontrakty przy zamówieniach na
produkcję statków. Kto mógł, wciskał złom i buble, a fakturował jako
najnowsze osiągnięcia techniki. Na naszych statkach pojawiły się wadliwe
programy przetwarzające błędne dane, maszyny z wojskowego demobilu. Zamiast
specjalistów zamustrowali niedokształceni idioci, dla niepoznaki zasłonili
się papierową biurokracją. Na ścianach, obok iskrzących kabli, wisiały za
szybą zestawy przeciwpożarowe z siekierą i wężem strażackim. Bez wody.
Silniki rozpędowe kaszlały i rzęziły, prawie jak człowiek. Boże, nawet
tapicerka na fotelach pilotów mechaciła się jak fałszywa wełna!
Wszyscy wiedzieliśmy, że coś z tym trzeba będzie zrobić. Później, kiedy
Ziemia zniknie z tachionarów. Spotkanie wszystkich załóg Pierwszej Fali
Kolonizacji ustalono przy gwieździe 2349856-Bravo, na przeciwnym krańcu
galaktyki. Na dalekim zadupiu, z dala od wszystkowidzących detektorów Agencji
Kontroli. Tam autoruty miały naznaczony pierwszy postój, z którego każdy
statek miał polecieć w inną stronę. To była nasza ostatnia szansa na Nowy
Porządek.
Wybuchła rewolucja. Tysiące zdecydowanych na wszystko idealistów gładko
przejęło władzę. Oficerowie oraz ich przydupasy zostali zamknięci w
aresztach domowych. Nazywali nas głupcami, grozili, że jeszcze będziemy
żałować. Szybko podzieliliśmy się na grupy zadaniowe. Jedni zajęli się
lustracją przeszłości wszystkich członków Dalekiego Zwiadu Kolonialnego,
drudzy weryfikacją planów podróży. Jeszcze inni przystąpili do budowy
stacji orbitalnej. Plan był prosty. Całe to towarzystwo kolesiów, kuzynków,
fałszywych specjalistów, cwaniaków i kombinatorów zamkniemy w stacji -
więzieniu. Wyznaczymy zgodne z założeniami ruty, polecimy, dokąd trzeba i
założymy te nowe kolonie, które staną się nadzieją upadającej
ludzkości. Stworzymy nowe społeczeństwa, bez kłamstwa, hipokryzji, korupcji
i degrengolady. Silniejsze, bo zahartowane w ogniu rewolucji.
I wtedy pojawił się mały kłopot.
Berg Sarkazjan, Dyktator Rewolucji nakazał otwartą konferencję. Wszyscy
podpięliśmy się do sieci i uruchomiliśmy komunikatory. Obraz był
niestabilny i ziarnisty, dźwięk zakłócały szumy i trzaski - takie
właśnie mieliśmy oprogramowanie. Zgadnijcie, od której firmy? Ale jakoś
działało.
- Towarzysze! - w naszych głowach rozległ się głos Sarkazjana. Brzmiało w
nim zakłopotanie - Wyniki lustracji są tyleż zaskakujące, co
przekreślające sens i osiągnięcia naszej rewolucji. Ponad
dziewięćdziesiąt procent członków załóg, w tym większość uczestników
rewolucji, skalanych jest korupcją, fałszem, niekompetencją i nepotyzmem.
Nie zdołamy urzeczywistnić naszych celów. Mamy za mało uczciwych do
założenia nawet jednej kolonii... - komunikacja została przerwana.
Przerażeni i skonfundowani udaliśmy się do swoich kajut.
Nie wiedziałem, co o tym wszystkim myśleć. Tatko zarzynał się pół
życia, żebym skończył tę pieprzoną szkołę. Ładował kopertówy do
kieszeni kolejnych urzędasów, nauczycieli, trenerów, lekarzy. Żeby tylko
mnie wypchnąć ponad ludzkie szambo, aby nasi potomkowie uwolnili się od
słabości dręczących zdegenerowaną ludzkość. Co bym mu powiedział,
gdybyśmy ponieśli klęskę? Jak mógłbym spojrzeć mu w oczy?
To ja przerwałem transmisję konferencji. Trzasnąłem Dyktatora Rewolucji
siekierą przeciwpożarową. Byłem jego zastępcą. Byłem w pobliżu.
Dalej potoczyło się jak zwykle z ludźmi. Posiedzieli w cichości, podumali,
a w końcu poszli na obiad, jakby nic się nie wydarzyło.
Kadrę oficerską oraz ich zauszników przenieśliśmy na wybudowaną stację
orbitalną. Załadowaliśmy do autorut nowe plany podróżne. Czas był już
wielki. Statki Pierwszej Fali Kolonizacji po kolei rozpoczynały skoki i
znikały z naszej przestrzeni.
Czy ktoś w przyszłości zapamięta, kim byliśmy naprawdę? Pierwsi
Kolonizatorzy, bohaterowie ludzkości - skażeni głupotą jak każdy maluczki
oglądacz holo? Można powiedzieć, że ten cios siekierą był aktem odpustu.
Zgódźcie się ze mną, czy można żyć z piętnem na sumieniu? Kto z was
jest bez grzechu? Nie można być świętym i człowiekiem jednocześnie. Czy
ktoś mnie powstrzymał? Przyznaliśmy się do swojego człowieczeństwa. Aby
żyć.
Poniesiemy w kosmos wszystkie nasze przywary. Złość, zawiść, zazdrość,
dumę, głupotę, hipokryzję, kłamstwo, chciwość, lekkomyślność.
Miłość, wierność, empatię, rozum, radość, wyobraźnię,
wspaniałomyślność, szlachetność, mądrość. I założymy nowe kolonie.
Po to nas wysłaliście rodzice, nauczyciele, trenerzy, podatnicy, udziałowcy,
sponsorzy. Ale czy społeczeństwa, jakie w nich powstaną, będą lepsze od
tych na zepsutej, starej Matce Ziemi? Może tak, a może nie. Pies je drapał.
Byle powstały. Jakieś.
=> %7Battach%7Drevolution.jpg Odpust na zadupiu [IMG]
