Rozległ się przerażający wizg. Trzasnęły żarglany i kapral zawołał:
- Za Cesarza!
My na to ryknęliśmy:
- Nie chcemy żyć wiecznie!!! - i runęliśmy w wyrwę czasoprzestrzenną.
Rebelianci w try miga narychtowali działo relatywistyczne i teraz pruli w nas
seriami względności. Z przeciwka waliły na nas rojami przeciwstawne
paradygmaty, z hukiem pękały płytkie paradoksy, rozpylony holizm hamował
rotory naszych zapewniaczy, ale my mknęliśmy mrocznym tunelem pośród
zawieruchy nieprawdopodobieństw, nie bacząc na straty. Mój skrzydłowy nagle
zniknął w krótkim błysku zwątpienia w prawdy obiektywne i tak szeregowiec
Erotan został się bez skrzydłowego.
W wybuchach logicznych opozycji, rozbici na barierach empirycznego
falsyfikacjonizmu, porwani przez zwątpienie, szarpani wyrzutami sumienia i
fałszywą moralnością - pękaliśmy jak bezjajcy. Ginęliśmy jeden po
drugim, jak taczki na zakręcie. Kaczki na okręcie? Mnie też już brało.
Pomału świadomość umykała z umysłu, rozmamłane szleje obracały się w
jednorodny glut lewackiej pseudofilozofii. Gdzieś na dnie mojej pewności
tliło się wezwanie: "Szukaj wyjścia z sytuacji. Znajdź nietypowe
rozwiązanie, bo wszyscy zginiemy." To była zaszyta w każdym z nas cząstka
osobistej miłości Cesarza, który ukochał swoje Legiony Pewnej Śmierci. A
my kochaliśmy Cesarza.
- Uwaga, pole niewspółmierności interteoretycznej! Włączyć bariery
Feyerabenda!
Od tysięcy lat staliśmy na straży tradycji, pewności i poczucia
bezpieczeństwa wszystkich obywateli Imperium. Najpotężniejszego państwa
wszechczasów, rozciągającego się na cały znany Kosmos. Dawaliśmy
zdecydowany odpór wszelkim próbom relatywizacji wartości. Empirejczyk
rodził się dzięki błogosławieństwu Cesarza, dorastał na jego rozkaz,
pracował dla jego pomyślności i umierał ku jego chwale. Tak było dobrze,
tak było pewnie i zawsze bezpiecznie. Pierwszy Cesarz wszak powiedział:
"Idźcie w Przestrzeń, czyńcie ją sobie poddaną, bądźcie płodni i
rozmnażajcie się". Albo jakoś tak.
- Legioniści, zgłaszać się po kolei! Powtarzam, legioniści, zgłoście
się! - charczał transponder, ale nie miałem już siły odpowiadać.
Leciałem w kurzawie rewizjonizmu i intelektualnego bełkotu, samotny jak nos.
W cichości mamrotałem mantry imperialne, żeby kompletnie nie ocipieć. Tak
naprawdę dawno już pożegnałem się z tym życiem, bowiem przez nieustanną
palbę relatywistyczną, uwierzyłem w bajdy o następnym. Ale - ta maleńka
cząstka miłości Cesarza...
Nagle wśród zbłąkanych dziecięcych światopoglądów coś mi błysnęło,
niczym klejnot Deklaratywnej Gwarancji, o którym dziadzio mi w dzieciństwie
klechdy klecił. Bez namysłu pomknąłem w tamtym kierunku, chcąc choć
pięknym widokiem śmierć swą osłodzić. Kiedy wniknąłem z ogromną
prędkością w tę światłość, opadła mnie z nagła cisza zmysłów,
wszechprzenikający, rozedrgany spokój. Gdzieś zginął zgiełk bitewny.
Umilkło działo relatywistyczne i nasze zapewniacze. Poczułem przypływ
wigoru. Wisiałem w wilgotnej mgle, zanurzony w nieograniczonej Przestrzeni
rozstrajającej rozkoszy, której jeszcze nie dawałem przystępu. Czyżby
nowa, rebeliancka Wunderwaffe?
- Ja brzoza, ja brzoza - nadałem szyfrem przez mój uniwersalny transponder -
melduję odkrycie. Nowy wymiar, powtarzam, nowy wymiar Przestrzeni!
Po takim meldunku nie musiałem długo czekać. Ustabilizowanie przejścia i
wysłanie po mnie ekipy ratunkowej zajęło naszym antydewiatorom zaledwie
kilka dni. Ja w tym czasie spoczywałem w nieznanej mi dotąd lepkiej, jakby
trochę poniżającej błogości, w której cała moja siła i pewność
wydawała się śmieszna i bezsensowna, bo przecież pozbawiona poczucia
humoru. Podobno odratowali mnie w ostatniej chwili.
Wkrótce Cesarz nakazał zaplombowanie przejścia do nowego wymiaru w obawie
rychłego rozpadu spójności Imperium. Jednak nie na wiele się to zdało.
Błona, raz rozerwana, nie chciała się w pełni zrastać. A może nie mogła
zdążyć? Wielu, wierzcie mi, wielu empirejczyków wybrało się na wycieczkę
do nowego wymiaru, który ktoś nazwał od imienia odkrywcy - erotycznym. Tam
zanurzali się w tę rozkoszną przestrzeń i spędzali całe urlopy.
Wysocy urzędnicy Imperium z początku oczekiwali spełnienia obaw Cesarza.
Okazało się jednak przeciwnie. Obywatele wracali do domów jakby
odświerzeni, pełni wigoru i energii. Wskaźniki gospodarcze i ludnościowe
poszybowały w górę i tak już zostały. Tylko my, Legiony Pewnej Śmierci
nie mogliśmy spocząć na Laurach.
Aparatura przeciwszpiegowska wkrótce wykryła podejrzane anomalie Przestrzeni
w wymiarze erotycznym. Niektórzy obywatele nie wracali z wycieczki.
Zaobserwowano podejrzaną, żółtą, świetlistą sferę, która periodycznie
pojawiała się w oddali. Nowe zadanie dla najwierniejszych.
I znowu nasz kapral wrzasnął, gdy trzasnęły żarglany, i znowu runęliśmy
ku nieopisanemu, bronić honoru Cesarstwa. Tym razem prowadziłem, byłem na
szczycie wierzchołka szpicy. Znajomy błysk ujrzałem zaraz po przekroczeniu
strefy nieoznaczoności i skierowałem atak w tamtą stronę. Wgryźliśmy się
naszymi bezwzględaczami w świetlistą sferę nieustannej słodyczy.
Szarpałem, ciąłem wściekle uległą masę żółtej jasności, przebijałem
się coraz głębiej. Byłem szpicowym. Byłem pierwszy. Pierwszy się
przebiłem. I znowu opadła mnie cisza zmysłów, i zastygłem w mglistej
rozkoszności. A potem było jakoś tak... I zgasło światło.
Kiedy wróciła mi świadomość, byłem słaby jak niemowlę. Jednak niemoc
nie przeszkadzała mojej przyćmionej świadomości. Ratowała mnie pamięć.
Po prostu wiedziałem, co powinienem teraz zrobić. Niezwłocznie zatem
policzyłem swoje ręce i nogi, rozparłem się w mrocznej ciasnocie i
bezgłośnie wykrzyczałem na świat cały:
