Zen, Jezus en de Karate Kid
===========================
2022-09-27
Ik ben van plan om af en toe over spiritualiteit en geloof
te gaan schrijven. Daarom leek het me als introductie wel
handig om te omschrijven hoe mijn spirituele beleving eruit
ziet. Dan weet je vanuit welke achtergrond ik schrijf als ik
het hier over heb.
Om eerlijk te zijn voel ik een klein beetje schroom om het
over zoiets persoonlijks als geloof te hebben. Dit komt niet
alleen omdat dit onderwerp in Nederland erg tot de
privésfeer behoort, maar ook omdat ik hier met mijn hoekje
van het web genesteld ben in een subcultuur van
computernerds. Blogs als deze gaan over het algemeen niet in
op de persoonlijke geloofsbeleving. Je zal sneller een
bespreking van een obscure ondertitelloze Japanse anime
aantreffen dan een bespiegeling op de positie die geloof en
spiritualiteit in iemands leven inneemt. Daarnaast is er in
de geekcultuur een vrij grote schare radicale atheïsten die
niet altijd even vriendelijk zijn.
Enfin, als ik nadenk over alle smaakjes geloof en in het
bijzonder de christelijke subsoorten kan ik het niet laten
om aan Pokémon te denken. Dat zal dan toch mijn nerdkant
zijn die zich roert. Er zijn zoveel verschillende religies
en spirituele stromingen en net als Pokémon hebben ze
allemaal zo hun eigen bijzonderheden. En alhoewel ik niet
in Kanto woon en ook geen Bulbasaur ben valt mijn
geloofsbeleving en mijn spirituele achtergrond net zoals die
van Pokémon relatief netjes in te delen. Ik ben vrijzinnig
protestants en om specifiek te zijn ben ik remonstrant. Dit
smaakje christen werd vroeger ook wel tot de categorie
"rekkelijken" geschaard en daar kan ik me wel in vinden.
Net zoals veel remonstranten houd ik er van om zelf na te
denken over wat ik wel en niet geloof en waar ik inspiratie
uit haal. Ik ben dol op de wetenschap en voor mijn
wereldbeeld zal dat altijd leidend zijn, maar voor mij botst
dit niet met mijn geloof in Jezus en de geweldige verhalen
die je in de Bijbel vindt.
Naast mijn christelijke basis verdiep ik me ook in het
zenboeddhisme. Voor mij persoonlijk werkt die combinatie
heel goed. Het christendom is namelijk heel sterk in het
beschrijven van je kijk op de wereld. Het geeft een vrij
duidelijk raamwerk van normen en waarden en de
barmhartigheid die ik lees in de kern van Jezus' optreden is
voor mij heel waardevol in het dagelijks leven. Het zen
boeddhisme aan de andere kant heeft een grote kracht in de
kijk op jezelf. Waar het christendom vaak gaat over jezelf
wegcijferen ten bate van een hoger doel, gaat het bij zen
juist over de vrede in jezelf vinden en het persoonlijk
lijden proberen te verminderen.
Op het moment ben ik veel over Franciscus en Clara van
Assisi aan het lezen en daar ga ik zeker nog een aantal
blogposts aan wijden, want hier ligt een enorme rijkdom die
juist in tijden van oorlog en klimaatverandering
superactueel is.
Tot slot nog even waarom ik de Karate Kid noem in de titel
van deze post. Dit is te danken aan de fenomenale predikant
Sigrid Coenradie. Toen ik voor het eerst naar een dienst
ging van de Geloofsgemeenschap het Penninckshuis was zij de
voorganger. In haar overdenking verwees ze naar de jaren-80
film the Karate Kid. Ik weet niet meer wat de precieze
context was, maar ze had het over de wijsheid van de trainer
Mr. Miyagi. Haar overdenking was daarmee vrij verrassend
voor mij. Juist doordat ze het ultiem wereldse van de
popcultuur combineerde met de eeuwenoude christelijke
traditie gaf mij de gelegenheid om het christendom in
mijzelf ook weer ruimte te geven.
-----------------------------------------------------------
Tags: nederlands
