% tex2asc-version: 0.1
%
% Vergil's Third Eclogue.
%
% Contributor: Konrad Schroder <
[email protected]>
%
% Original publication data:
% Greenough, J. B. _Bucolics,_Aeneid,_and_Georgics_Of_Vergil_.
% Boston: Ginn & Co., 1900.
% Version: 0.01 (Beta), 3 July 1993.
%
% This file is in the Public Domain.
%
\input ks_macros.tex
\poetrysize
\raggedbottom
%
\centerline{PUBLI VERGILI MARONIS}
\centerline{ECLOGA III}
\medskip
\centerline{\sc MENALCAS \quad DAMOETAS \quad PALAEMON}
\bigskip
\obeylines\linesbyfive
%
{\it M.} D{\sc IC} mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei?
{\it D.} Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.
{\it M.} Infelix o semper, ovis, pecus, ipse Neaeram
dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur,
hic alienus ovis custos bis mulget in hora,
et sucus pecori et lac subducitur agnis.
{\it D.} Parcius ista viris tamen obicienda memento:
novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,
et quo---sed faciles Nymphae risere---sacello.
{\it M.} Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis
que mala vitis incidere falce novellas.
{\it D.} Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum
fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca,
et cum vidisti puero donata, dolebas,
et si non aliqua nocuisses, mortuus esses.
{\it M.} Quid domini faciant, audent cum talia fures!
non ego te villi Damonis, pessime, caprum
excipere insidiis, multum latrante Lycisca?
et cum clamarem: `Quo nunc se proripit ille?
Tityre, coge pecus,' tu post carecta latebas.
{\it D.} An mihi cantando victus non redderet ille
quem mea carminibus meruisset fistula caprum?
Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.
{\it M.} Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera
iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas
stridenti miserum stipula disperdere carmen?
{\it D.} Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim
experiamur? Ego hanc vitulam---ne forte recuses,
bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus---
depono: tu dic, mecum quo pignore certes.
{\it M.} De grege non ausim quicquam deponere tecum.
Est milli namque domi pater, est iniusta noverca;
bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.
Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius,
insanire libet quoniam tibi, pocula ponam
fagina, caelatum divini opus Alcimedontis;
lenta quibus torno facili superaddita vitis
diffusos hedera vestit pallente corymbos:
in medio duo signa, Conon, et---quis fuit alter,
descripsit radio totum qui gentibus orbem,
tempora quae messor, quae curvus arator haberet?
Necdum illis labra admovi, sed condita servo.
{\it D.} Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit,
et molli circum est ansas amplexus acantho,
Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis.
Necdum illis labra admovi, sed condita servo:
si ad vitulam spectas, nihil est quod pocula laudes.
{\it M.} Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocari
audiat haec tantum---vel qui venit ecce Palaemon
efficiam posthac ne quemquam voce lacessas.
{\it D.} Quin age, si quid habes, in me mora non erit ulla,
nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon,
sensibus haec imis, res est non parva, reponas.
{\it P.} Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba:
et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos,
nunc frondent silvae, nunc formosissimus annus.
Incipe, Darmoeta; tu deinde sequere Menalca:
alternis dicetis; amant alterna Camenae.
{\it D.} Ab Iove principium, Musae; Iovis omnia plena:
ille colit terras, illi mea carmina curae.
{\it M.} Et me Phoebus amat; Phoebo sua semper apud me
munera sunt, lauri et suave rubens hyacinthus.
{\it D.} Malo me Galatea petit, lasciva puella,
et fugit ad salices, et se cupit ante videri.
{\it M.} At mihi sese offert ultro, meus ignis, Amyntas,
notior ut iam sit canibus non Delia nostris.
{\it D.} Parta meae Veneri sunt munera: namque notavi
ipse locum, a\"eriae quo congessere palumbes.
{\it M.} Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta
aurea mala decem misi; cras altera mittam.
{\it D.} O quotiens et quae nobis Galatea locuta est!
partem aliquam, venti, divom referatis ad auris!
{\it M.} Quid prodest, quod me ipse animo non spernis, Amynta.
dum tu sectaris apros, ego retia servo?
{\it D.} Phyllida mitte mihi: meus est natalis, Iolla;
cum faciam vitula pro frugibus, ipse venito.
{\it M.} Phyllida amo ante alias; nam me discedere flevit,
et longum `formose, vale, vale,' inquit, `Iolla.'
{\it D.} Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres.
arboribus venti, nobis Amaryllidis irae.
{\it M.} Dulce satis umor, depulsis arbutus haedis,
lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.
{\it D.} Pollio amat nostram, quamvis est rustica, Musam:
Pierides vitulam lectori pascite vestro.
{\it M.} Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum,
iam cornu petat et pedibus qui spargat arenam.
{\it D.} Qui te, Pollio, amat, veniat quo te quoque gaudet:
mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.
{\it M.} Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Maevi,
atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos.
{\it D.} Qui legitis flores et humi nascentia fraga,
frigidus, O pueri, fugite hinc, latet anguis in herba.
{\it M.} Parcite, oves, nimium procedere; non bene ripae
creditur; ipse aries etiam nunc vellera siccat.
{\it D.} Tityre, pascentes a flumine reice capellas:
ipse ubi tempus erit, omnis in fonte lavabo.
{\it M.} Cogite ovis, pueri; si lac praeceperit aestus,
ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.
{\it D.} Heu, heu, quam pingui macer est mihi taurus in ervo!
Idem amor exitium est pecori pecorisque magistro.
{\it M.} His certe neque amor causa est; vix ossibus haerent.
nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.
{\it D.} Dic, quibus in terris---et eris mihi magnus Apollo---
tris pateat caeli spatium non amplius ulnas.
{\it M.} Dic, quibus in terris inscripti nomina regum
nascantur flores, et Phyllida solus habeto.
{\it P.} Non nostrum inter vos tantas componere lites.
Et vitula tu dignus, et hic, et quisquis amores
aut metuet dulces, aut experietur amaros.
Claudite iam rivos, pueri, sat prata biberunt.
\bye
